Follow me +
  • Over mij
  • Contact
  • Samenwerkingen
  • Privacyverklaring

Emily Lotus

  • Contact
  • Privacyverklaring
  • Samenwerkingen
  • Over mij
  • Contact
  • Privacyverklaring
  • Samenwerkingen
  • Over mij
Follow me +
  • InMoederschap, Zwangerschap
    - February 1, 2022

    De geboorte van Lucas

    Vrijdag 30 juli 2021 Ik was 41 weken en 1 dag zwanger en ik…

    Read more
    0
Welkom op mijn blog!

Mijn naam is Emily. Ik ben mama van twee kindjes en ik schrijf over mijn leven met een chronische ziekte.

Recent Posts

  • De geboorte van Lucas
Een foto van een moment dat ik, ondanks de pijn en Een foto van een moment dat ik, ondanks de pijn en vermoeidheid, toch even naar buiten ging om m'n hoofd rustig te krijgen. Want jemig, wat ga ik een partijtje slecht, lichamelijk gezien. Ik zit op dag 16 van mijn menstruatie en laten we zeggen: het is heftig. Ik voel me vreselijk slecht en zwak door het vele bloedverlies en ik twijfel er niet aan dat mijn ijzerwaarde weer gekelderd is (en ja, ik slik bij). Dankzij de endometriose (hoop ik, want anders weet ik niet waardoor dit komt en ook niet wat ik eraan kan doen). Binnenkort weer naar de huisarts. Twijfel of er een combinatie van endometriose en PCOS kan spelen... geen idee. Ik voel de noodzaak om drastische verandering in mijn leven te maken, met name in wat ik in mijn lijf stop en wat ik op mijn huid smeer. Geen idee of het voor grote verbetering kan zorgen, maar ik wil iets proberen. Uiteraard ga ik het ook met een arts bespreken. Maar dit is geen doen. Zeker niet bovenop m'n andere gezondheidsklachten.
Ik ben al meer dan 15 jaar ziek en begon in 2014 m Ik ben al meer dan 15 jaar ziek en begon in 2014 met bloggen. Tijdens mijn eerste zwangerschap nam ik afstand van het bloggen, omdat ik dat nodig had. Inmiddels is mijn leven erg veranderd en mijn kijk op ziek zijn ook. Ik wil graag weer delen, want ik mis het zo, en misschien hebben anderen er ook iets aan. Er zullen vast chronisch zieken zijn die liever een podcast luisteren dan een blog lezen. Ik heb geen idee of dit me ligt, en of ik het wel kan. Het is eigenlijk wel heel erg eng om dit te doen! Toen ik het zelf luisterde hoorde ik allerlei dingen die ik anders wilde doen, maar dat zal wel zo blijven, haha. Ik hoor graag of je het wil luisteren en wat je ervan vindt! En zeker ook of de kwaliteit een beetje te doen is aangezien ik het laagdrempelig heb opgenomen met mijn telefoon. De link naar de podcast aflevering kan je in mijn bio vinden. (het uploaden van mijn eigen podcast foto voor spotify is helaas nog niet gelukt – gedwongen om het imperfect te doen🤣)
Toen ik Steven leerde kennen was ik meteen duideli Toen ik Steven leerde kennen was ik meteen duidelijk dat ik een rugzakje bij me had. Op onze eerste date vertelde ik hem dat ik chronisch ziek was, en dat ik een verleden van depressie had. Nogal snel, maar gezien hoe mijn vorige relatie geëindigd was, had ik geen zin om dat voor me te houden. En eerlijk gezegd stond ik door die ervaring nu minder serieus in het daten. Ik had vooral ja gezegd omdat ik plezier wilde hebben, én omdat mijn beste vriendin hem bleek te kennen. Zij was als klein meisje goed bevriend geweest met zijn zus en kwam daar vroeger over de vloer, en dat vond ik zo'n grappige toevalligheid dat ik dacht: oké, ik ga wel op date. Toen hij me vroeg hoe ik de date vond, sprak ik de legendarische woorden: het had slechter gekund. Ik beloof dat ik het echt niet zo slecht bedoelde en dat ik verder juist eigenlijk een hopeloze romanticus ben die iemand kan overladen met lieve woorden. Die date is bijna 9 jaar geleden. Steven reageerde erg lief toen ik hem vertelde over mijn chronische ziekte, en eigenlijk heeft het verder nooit echt tussen ons in gestaan. Vooral omdat hij er zo goed mee om kon gaan. Zelfs toen het allemaal erger werd. En toen hij zelf ziek werd, zijn we daar eigenlijk ook best goed mee omgegaan. Moeilijk is het wel, om beiden ziek te zijn, om je partner ziek te zien worden, om allebei tegen dezelfde muren op te lopen. Het voelt soms als een slechte grap, dat allebei ziek zijn. Er knakte een grote steunpilaar in ons leven, maar we hebben 'm weer aardig goed opgebouwd. Ik ben blij dat ik bijna 9 jaar geleden durfde. Eerlijk zijn. Een kans geven. Ontdekken. Ik weet niet of ik het met iemand anders zou kunnen, in deze situatie het plezier en de connectie blijven houden. Maar met hem wel.
De laatste dag van april, dus dat betekent dat ik De laatste dag van april, dus dat betekent dat ik deze maand op iets meer dan 40k woorden eindig. Wilde vandaag nog schrijven, misschien lukt dat nog, maar ik ben erg moe (mijn baby is ook weer verkouden) dus ik forceer niks. In maart schreef ik zo'n 31.000 tijdens de schrijfmarathon, dus daar maakte ik de meeste meters. Ben wel tevreden. Mijn doel voor mei is 50.000 aantikken. Stiekem hoop ik de eerste versie komende maand af te krijgen. 😊
Ik had een cadeaukaart gewonnen bij mijn favoriete Ik had een cadeaukaart gewonnen bij mijn favoriete restaurant, dus daar ging ik gisteren heen voor een welverdiende date met Steven. ❤
Voor het eerst in meer dan 9 maanden tijd ging ik Voor het eerst in meer dan 9 maanden tijd ging ik in m'n eentje de deur uit om te gaan lunchen met een vriendin. En dat was fijn. 🥰 Het voelde een beetje stom dat ik dit 'nu pas' deed maar vergelijken heeft geen zin. Sommige mensen doen 6 weken na de bevalling alweer even iets voor zichzelf en anderen pas na jaren. Het belangrijkste om je af te vragen is: wat heb ik nodig? En: is deze situatie houdbaar? Houdbaar was/is het voor mij niet echt, maar er was weinig keuze. We zijn zoveel ziek geweest met z'n allen. Ik merk in ieder geval dat zoiets als even lunchen met een vriendin me heel goed doet. Daarnaast ben ik heel blij en dankbaar dat ik zoveel van mijn kinderen mee mag krijgen. Dat eerste jaar met je kindje is weer behoorlijk pittig maar ook zo, zo ontzettend mooi.
Mijn grootste drijfveer om te schrijven over ziek Mijn grootste drijfveer om te schrijven over ziek zijn was om te laten zien hoe het écht met me gaat. Om eerlijk te kunnen vertellen: dit is hoe het is. En dan vooral: geloof alsjeblieft dat dit is hoe het is. Mijn leven lang ben ik onderschat en niet geloofd. Het werd me continu duidelijk gemaakt hoe mensen mij zagen: een aansteller, lui, iemand met gebrek aan doorzettingsvermogen. Het lag altijd aan mij en mijn gebrek aan motivatie/doorzettingsvermogen/kracht. Het beeld dat anderen van me hebben is in me gaan zitten. In mijn hoofd, in mijn onderbewustzijn. Ik ben het gaan geloven: ik ben niet sterk genoeg, ik ben geen doorzetter, ik belazer de boel. De behoefte om mezelf continu te bewijzen is zo sterk omdat ik het ook aan mezelf moet bewijzen. Ik merk het nu ook. Ik zorg goed voor mijn kinderen. Het lukt me. Daar ben ik trots op. En dan hoor ik mensen zeggen ‘ja, maar nu heb je een goede reden om je bed uit te komen’ en raakt dat me. Weer wordt niet gezien hoe hard ik vecht. Weer denken mensen dat ik ‘meer motivatie’ nodig had. Weer wordt daarmee gezegd dat ik voorheen kennelijk niet genoeg mijn best deed. Het lukt me om goed voor mijn zoontjes te zorgen omdat ik knetter veel van hen houd en barst van doorzettingsvermogen. Ik vecht. Iedere dag. Ieder uur. Als er iets is dat de afgelopen jaren me geleerd hebben, dan is het wel dat ik sterk ben. Het is nooit een gebrek aan doorzettingsvermogen geweest. Als er iets is wat ik kan, dan is het wel doorzetten. Als er iets is wat ik kan, dan is het wel sterk zijn. Als er iets is wat ik kan, dan is het wel liefhebben. Ik ben niet lui. Ik ben fucking sterk. Het kost mij veel meer moeite dan gezonde mensen, en ik probeer het niemand meer kwalijk te nemen dat ze het daardoor niet kunnen zien. Ik mag rusten, ik mag nee zeggen, ik mag niks doen wanneer ik dat nodig heb. Ik lever iedere dag een strijd, ik geef iedere dag alles wat ik heb.
Ik deed mijn avondwandeling en zag een jonge vrouw Ik deed mijn avondwandeling en zag een jonge vrouw. In het stuk gras dat nog door het laatste zonlicht van de dag geraakt werd deed ze yoga oefeningen, traag en zacht, terwijl er nog best aardig wat mensen in het park zaten. Mijn eerste gedachte was: best een beetje gek. Mijn tweede gedachte was: wat ziet dat er fijn uit. Stom hoe zo'n automatische veroordeling als eerste komt. Ik zou het zelf niet snel durven, dus het is een beetje jaloezie. Dat iemand zo geniet in het laatste beetje zon, in het gras, aan het meer. Ze genoot zichtbaar en ik geef haar groot gelijk. Toen ik verder liep hipte er een roodborstje langs me en ik weet niet, de combinatie raakte me. Het was mooi. ❤
Gisteren tikte ik de 40.000 woorden aan in mijn ma Gisteren tikte ik de 40.000 woorden aan in mijn manuscript. Dat is 40.000 woorden in iets minder dan twee maanden tijd, terwijl ik twee jonge kindjes heb die ook nog eens twee (of drie?) keer ziek werden, en zelf werd ik ook ziek (bovenop mijn 'gewone' ziek zijn). Best een prestatie! Best wel trots. Het is nog niet af, en ik probeer verder niet te veel na te denken over hoeveel ik moet gaan herschrijven. Eerst deze versie afmaken. De eerste versie hoort niet fantastisch te zijn. (Ik vind het trouwens fascinerend om te zien waar andere schrijvers werken, tag me gerust als je ook zo'n foto hebt 🤭)
'Ik zie de laatste tijd niet zo goed," zei ik tege 'Ik zie de laatste tijd niet zo goed," zei ik tegen een vriendin. "Sinds de zwangerschap van Joshua..." Ja, dat is niet echt 'de laatste tijd' he. Ik kon vandaag mijn bril ophalen en holy moly, waarom heeft niemand me gezegd dat het normaal is om alle takjes en blaadjes aan de bomen te kunnen zien? En dat je in een grasveld vol bloemen niet een grote mengeling van bloemen ziet, maar echt individuele bloemen? Wat mooi! Wauw! Ik moet wel heel erg wennen. Vooral hoe het eruit ziet. Eigenlijk heb ik het zo lang uitgesteld omdat ik geen bril wilde. Acht jaar geleden had ik al een bril gekregen, maar die gebruikte ik alleen wanneer ik tv kijk (en meestal kijk ik films op mijn laptop, dus dat was alsnog heel sporadisch). Ik vind mijn ogen mooi en dat is een van de redenen waarom ik geen bril wilde, bang dat ze zo wegvallen ofzo. Maar eh... ja... ik heb 'm wel echt nodig, zo te zien. 😂
Spierkracht neemt altijd sneller af dan dat het to Spierkracht neemt altijd sneller af dan dat het toeneemt. Vind ik ontzettend frustrerend, want het kost me altijd zoveel moeite, en dan is het na één verkoudheid weer teniet gedaan. Ik wil nog steeds dat rondje om de Kralingse plas doen. Weken geleden merkte ik dat bijna-dagelijks yoga me echt heel goed deed. Ik deed het wel vaker tussendoor, maar echt commiten aan een routine? Dat voelde, ondanks de spierpijn, zo lekker. Ik werd soepeler, sterker... en toen kregen we buikgriep. Inmiddels heel wat virussen en mental breakdowns verder voel ik me weer heel zwak, slap en stijf. Ik wil mezelf graag een fijne yoga broek cadeau doen, maar dankzij mijn endometriose moet die broek heel, heel zacht zijn (maar wel aansluitend voor de oefeningen, dus een pyjamabroek is niet fijn). Als iemand nog wat weet... (En ik was vanochtend helemaal mooi aangekleed en al, dus daar moest een foto van gemaakt worden - inmiddels zit ik weer in een ultra zachte pyjamabroek in bed met een slapende baby in mijn armen 💛)
Omschrijf jezelf in drie emojis. I'll go first: 🌻🧜‍♀️🔥 Vond mezelf wel erg lenterig (of paaseierig) vandaag. Ik grijp het excuus aan om een foto van mijn rode haar te plaatsen, want ik heb geen idee wat er over blijft wanneer ik het was.
Het is nog niet helemaal droog en ik heb nog niet Het is nog niet helemaal droog en ik heb nog niet alle verfvlekken van m'n gezicht gekregen, maar ik hou zo van deze kleur bij mij. ❤🔥🧜‍♀️ Ik wil wat voor mezelf doen. Iets fijns. Ik weet nog niet wat. Maar m'n haar verven, ook al deed ik dat met trillende armen, voelt als een goed begin.
Mijn slaapgebrek werd gisteren door zonlicht overg Mijn slaapgebrek werd gisteren door zonlicht overgoten en bedekt met bloemetjes, en dat was fijn. Heb vannacht eindelijk wat beter kunnen slapen. Ben niet minder moe. Ik had het doel om deze maand de eerste versie van mijn manuscript af te krijgen. Mijn kinderen hebben dat doel heel hard uitgelachen. Voor nu stel ik het doel bij naar 40k. Daar ben ik bijna, dus dat moet wel lukken.
We leven in een tijd waarin iedereen constant de b We leven in een tijd waarin iedereen constant de beste versie van zichzelf wil zijn. De gemanifesteerde successen vliegen je om de oren. Ik heb stilletjes iets nieuws zien ontstaan in chronisch ziek zijn land. Manifesteren is het nieuwe cognitieve gedragstherapie geworden. Denk jezelf beter. Ik heb moeite met deze beweging. Niet met alles, zeker niet met iedereen die diens leven heeft verbeterd met een mindset shift. Veel is hartstikke inspirerend. Ik ben er heilig van overtuigd dat er een holistische aanpak nodig is om je chronische ziekte of leven met een chronische ziekte te verbeteren. Mindset is belangrijk. Heel belangrijk. Maar mindset is, en ik snap dat dit minder cool klinkt dan het tegendeel, niet alles. Mijn ervaring met artsen en ook met bepaalde mensen om me heen, is dat als iets niet heeft gewerkt om me beter te maken, dat betekent dat ik niet genoeg heb gedaan. Niet genoeg mijn best. Ik *wilde* het gewoon niet graag genoeg. Ja, ik zit mezelf in de weg want je moet geloven, *echt* geloven dat het kan. Stel je eens voor als we dat zouden zeggen tegen mensen met een acute blindedarmontsteking. Of een gebroken been. Of een levensbedreigende ziekte. Het is niet mijn schuld dat ik chronisch ziek ben. Het is niet mijn schuld dat ik nog niet gevonden heb wat voor mij werkt. Het is niet jouw schuld dat je ziek bent. Werken aan je mindset is hartstikke belangrijk en behulpzaam. Zo zijn er meer dingen die absoluut ondersteunend kunnen zijn. Nog steeds ziek? Niet jouw schuld. Je omgeving teleurgesteld? Niet jouw verantwoording. Mensen mogen beter willen voor je. Jij mag beter willen voor jou. Maar alsjeblieft, leg geen schuld bovenop een situatie die al zo klote is. Je kan ook geloven in jezelf en in jouw kracht zonder dat je faalt wanneer je niet vooruit komt.
Uit mijn kortverhaal Happy Halloween in de bundel Uit mijn kortverhaal Happy Halloween in de bundel 'Onze donkerste geheimen'. Vandaag las ik 'm weer eens terug. Ik was benieuwd hoe dat zou zijn, want dat had ik niet meer gedaan sinds het ebook in november uit kwam. Nou... het begon stroef, want ik zag vooral dat ik sommige dingen nu anders zou doen. Voor ik het wist zat ik enkel met een kritische blik te kijken, voelde ik zelfs iets van schaamte, maar toen dacht ik: hallo, dit is dus echt niet constructief he. Hoe gaaf is het dat je als schrijver je blijft ontwikkelen? Dat je kunt groeien, steeds beter wordt in een mooi verhaal vertellen. En hoe gaaf is het dat @booksandbutterfliesuitgeverij me vorig jaar deze kans gaf? Dat ik in een bundel sta. Gepubliceerd! Ik heb hiermee een nieuwe liefde voor kortverhalen schrijven ontdekt. Toen ik door las kwam ik bij de plot twist, een plot twist die ik uiteraard zelf verzonnen heb en heus nog wel wist, maar die ik zelf heel tof vind. Het wist me weer mee te trekken in het verhaal. En toen voelde ik me trots. 🦸‍♀️ Deze post zou beter tot z'n recht komen in oktober, maar ach. Griezelen kan altijd. Zelfs temidden van ontluikende bloemetjes.
Goals: ooit zelf zulke sterkte personages kunnen s Goals: ooit zelf zulke sterkte personages kunnen schrijven zoals in Buffy. Dat zijn behoorlijk grote goals. 😂 En van mij mogen bad ass vampiers weer terugkomen. Fae zijn ook wel leuk hoor, maar eh, het klinkt toch wat minder bad ass.
Had liever een foto gebruikt zonder wasmanden vol Had liever een foto gebruikt zonder wasmanden vol was op de achtergrond maar eh, zo ziet mijn schrijfplek (waar ook de droger staat) er nu eenmaal uit momenteel, en het is ook wel enigszins symbolisch voor hoe ik mijn schrijftijd erdoorheen heb geramd afgelopen maand: door achterstallige was, kinderen die niet willen slapen en zelfs door een corona besmetting heen. En dat heeft me 33.000 woorden aan de eerste versie van een nieuw manuscript opgeleverd. Deze maand ga ik door, want ik wil die eerste versie af hebben. Of het wat zal worden weet ik niet, maar dat geeft niet, want ik heb veel plezier erin. En weet je, dat plezier is het belangrijkst. Als je de droom hebt om ooit gepubliceerd schrijver te zijn dan voelt het soms alsof alles wat je schrijft potentie moet hebben, en dat zou natuurlijk hartstikke fijn zijn... maar als ik naar mezelf kijk dan vergeet ik soms te genieten van de hele weg erheen. Ik hou van schrijven. Of het nou wat zal worden of niet.
Lente 🌸 Al een aantal jaar doe ik in maart mee Lente 🌸 Al een aantal jaar doe ik in maart mee aan een schrijfmarathon. Ongeveer 30.000 woorden schrijven in een maand, samen met een klein groepje schrijvers. De meeste jaren werd ik ziek, kreeg ik een fikse ontsteking ergens, en ook dit jaar werd ik ziek, maar door oefening & vooruit werken heb ik het toch gered. Dat is de derde keer voor mij! Andere jaren viel ik uit. In april ga ik op een lager pitje door, want mijn verhaal is niet af. Het is een Buffy inspired verhaal waarin liefde tussen twee meisjes voorkomt, en dat laatste moet blijkbaar nog veel vaker gebeuren in de boekenwereld. ❤
(vervolg op mijn eerste bericht) Gisteren waren d (vervolg op mijn eerste bericht) Gisteren waren de kindjes allebei even bij opa en oma, en kon ik pas echt goed voelen hoe intens moe ik ben. Hoe anders het voelt om even alleen met Steven te kunnen zijn, het besef dat we nu bijna 24/7 in een ouder rol zitten en hoeveel effect dat heeft op je relatie en hoe je met elkaar omgaat. Dat was anders, toen we er maar één hadden, toch? Of was dat het eerste jaar ook zo? Weer iets wat ik me niet kan herinneren. In alle vermoeidheid en irritatie en overprikkeling bedenk ik me ook steeds: ik wil het meemaken, voelen, opslaan, herinneren. Alles, alles, alles. Mijn hart voelt nog steeds zwaar wanneer ik toe moet geven dat ik pauze nodig heb, even uit die ouder rol wil stappen, bang om iets te missen, tegelijkertijd bang dat ik zal verliezen wat mij een leuke mama en partner maakt als ik die pauze knop niet regelmatig even indruk. Hoewel het bestaan van die knop ook weer een illusie is. Net zoals dat vasthouden aan een oude versie van jezelf of je kind. Je kan het krampachtig willen doen, maar het glijdt toch door je vingers. Als zand. En je kan wel pauze willen nemen, maar je hart ligt toch 24/7 kwetsbaar open en bloot wanneer je moeder bent. Maar even ademruimte, even alleen zijn, even samen zijn met je partner als partners in plaats van alleen vader en moeder... ik voel nu hoe belangrijk dat is. Ik heb het eerder gezegd: ik dacht dat het krijgen van een tweede kindje mijn wereld niet zo op z'n kop zou zetten als de eerste, en in zekere zin is dat ook wel zo. Het is anders. Minder overweldigend misschien, maar niet minder drastisch. Nee, het is overweldigend. Anders, maar net zo overweldigend. Het schijnt licht op wat nodig is, echt belangrijk is, wat werkt en niet werkt. En het is fantastisch. Doodvermoeiend, maar fantastisch.
Load More Follow on Instagram

Archives

  • February 2022

Categories

  • Moederschap
  • Zwangerschap

(c) 2022 Emily Lotus. All Rights Reserved

Ik gebruik cookies op mijn website om je de meest relevante ervaring te bieden door jouw voorkeuren en herhaalde bezoeken te onthouden. Door op "Alles accepteren" te klikken, stemt je in met het gebruik van ALLE cookies. Je kan echter op "Cookie-instellingen" klikken om instellingen te wijzigen.
Cookie instellingenAlles accepterenAlles afwijzen
Manage consent

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. These cookies ensure basic functionalities and security features of the website, anonymously.
CookieDurationDescription
cookielawinfo-checkbox-analytics11 monthsThis cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Analytics".
cookielawinfo-checkbox-functional11 monthsThe cookie is set by GDPR cookie consent to record the user consent for the cookies in the category "Functional".
cookielawinfo-checkbox-necessary11 monthsThis cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookies is used to store the user consent for the cookies in the category "Necessary".
cookielawinfo-checkbox-others11 monthsThis cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Other.
cookielawinfo-checkbox-performance11 monthsThis cookie is set by GDPR Cookie Consent plugin. The cookie is used to store the user consent for the cookies in the category "Performance".
viewed_cookie_policy11 monthsThe cookie is set by the GDPR Cookie Consent plugin and is used to store whether or not user has consented to the use of cookies. It does not store any personal data.
Functional
Functional cookies help to perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collect feedbacks, and other third-party features.
Performance
Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.
Analytics
Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.
Advertisement
Advertisement cookies are used to provide visitors with relevant ads and marketing campaigns. These cookies track visitors across websites and collect information to provide customized ads.
Others
Other uncategorized cookies are those that are being analyzed and have not been classified into a category as yet.
SAVE & ACCEPT